Jedyna taka noc „Między Lipcami a Adamczychą”

„Córka magnata kołem wymiata” niosło się w sobotę po Książnicy Płockiej. Chciałoby się rzec spokojnie to tylko awaria. Koło, które oderwało się od magnackiego powozu, szybko zostało zaadaptowane na koło fortuny i to nim właśnie, jako się rzekło, wymiatała wspomniana magnacka córa. A wymiatała jak złoto. Tak „Między Lipcami a Adamczychą” zaczęła się Noc muzeów w Książnicy Płockiej.

Jak co roku pod kamienicą przy Kościuszki 6 ustawiła się długa kolejka (nudy nie było, chętni mogli dla urozmaicenia oczekiwania m.in. popróbować, jak to jest być zakutym w dyby).
W tym roku oprócz wylosowania 100.000 w magnackim kole fortuny można było zrobić sobie zdjęcie w archaicznej fotobudce, wylosować imię dopełniające osobowość (wybór był bardzo szeroki od swojskiej Dobrochny przez Mszczuję, Pężyrkę aż po Twardostoja) czy zwyczajnie dać „koniu siana“.

Była pracownia kutasów (bez brzydkich skojarzeń) tych, o których Adam Mickiewicz w „Panu Tadeuszu” pisał: „Woźny pas mu odwiązał, pas słucki, pas lity, Przy którym świecą gęste kutasy jak kity”.

W wiejskiej zagrodzie okazało się, że „ojce w pole poszli i trza się dzieckami zająć”. Trzeba było się więc wykazać licznymi umiejętnościami m.in. rozpoznawania ziaren (konia z rzędem temu, kto słyszał o lędźwianie), oddzielania „ziarna do plew”, czy zaganiania „żywego” inwentarza do obory. Kto się sprawił, mógł udekorować chałupę wycinankami. Na koniec wszyscy zabawili się w „Miotlarza”.

Po tych atrakcjach parada innowierców przeprawiała się na drugą stronę ulicy, by w sianie poszukać kości wuja Stefana i odciętego palca hrabianki. Kiedy już wszystkie członki zostały odnalezione, nadszedł czas wesela. Były więc tańce i hulanki, a by nie opaść z sił, weselnicy mogli się pokrzepić chlebem z wodą i cukrem.

Dziękujemy Teatrowi Dramatycznemu w Płocku oraz HZPiT “Dzieci Płocka” za wypożyczenie strojów i scenografii.

1 2 ►