Poeci dzieciom – finał konkursu “Przylecę do was na skrzydłach marzeń”

Za nami VI finał Ogólnopolskiego Konkursu Poezji dla Dzieci im. Wandy Chotomskiej “Przylecę do was na skrzydłach marzeń”. Chotomkowe wnętrza wypełniły się pięknymi strofami dedykowanymi najmłodszym. Dziecięca publiczność nie zawiodła, żywo reagowała na prezentowane przez nagrodzonych utwory, a szóstka laureatów dzielnie walczyła o serca wymagającej widowni.

W tym roku na konkurs wpłynęło 120 zestawów wierszy z kraju i z zagranicy. Jurorki, Agnieszka Frączek–Gorczyca i Maria Szulińska przyznały nagrody i wyróżnienia, podkreślając wysoki poziom utworów biorących udział w tegorocznym konkursie. Pierwsza nagroda powędrowała do Oławy, do Justyny Kopystyńskiej, drugie miejsce przypadło Markowi Kubickiemu z Łodzi, a trzecie Katarzynie Prudło z Katowic. Wyróżnienia przyznano Rafałowi Orłowskiemu z Radomia, Grażynie Goszczyńskiej–Bruzik z Łodzi oraz Tomaszowi Piotrowi Nowaczykowi z Kościan.

Wszystkim nagrodzonym serdecznie gratulujemy. VII edycja Konkursu już za rok. Poeci do piór! 

I miejsce, Justyna Kopystyńska, “Pani Jesień”

Pani Jesień jest wzburzona.

“O psia kostka! A niech skonam!

Ledwo lato przegoniłam

i upałów się pozbyłam,

a tu Zima już nadchodzi!

Skrycie moje noce chłodzi.

Co zagoszczę na tym świecie,

Zima każe mi odlecieć.

Nie tym razem! Nie w tym roku!”

Pani Jesień stawia opór.

Strzela z drzewa kasztanami

z kolczastymi łupinami.

Na alejki i chodniki

takie wymyśliła triki:

liśćmi szczelnie je pokryła,

chłodnym deszczem pokropiła.

Teraz czeka, kiedy Zima

równowagi nie utrzyma

i na liściach się przewróci.

Jesień jeszcze żołądź rzuci

albo dziesięć dla pewności,

że tu Zima nie zagości.

Czeka Jesień więc na walkę

i czerwoną bierze farbkę, 

bo chce barwy mieć wojenne.

Może Zima z lęku zblednie?

W pewien dzień październikowy

Jesień ma już kłopot nowy:

tłum poetów się pojawił

i jej piękno w wierszach sławił.

Więc o liściach i kasztanach

Zachwycają się w peanach.

O jej deszczach i kolorach

piszą strofy do wieczora.

Opuściła zatem Jesień

swe okopy w gęstym lesie.

Może spojrzeć jej się uda,

jakie o niej piszą cuda.

Przeczytała i uznała,

że jest cała doskonała.

Na pniu dębu się rozsiadła

i spojrzenia wieszczy kradła.

Lecz gdy podziw ich wzbudzała,

przyszła Zima i… została.