Por. pilot Ludwik Patalas (1897-1923) wychodził cało z ryzykownych, niskich lotów nad bolszewickimi stanowiskami, zginął po wojnie podczas lotu szkoleniowego, w wieku zaledwie 26 lat. Nie założył rodziny. Urodził się w Gnieźnie, jako syn krawca. Pochodził z rodziny wielodzietnej, miał pięć sióstr i czterech braci (!). Rodzina wyemigrowała do Niemiec i tam Patalas rozpoczął służbę w wojsku niemieckim jako pilot. W 1919 roku Patalasowie powrócili do Poznania, a syn wstąpił do polskiego wojska. Jako pilot Eskadry Wielkopolskiej, późniejszej 13 eskadry myśliwców, brał udział między innymi w bitwie warszawskiej. W okresie od 15 do 19 sierpnia 1920 r. wspierał swymi śmiałymi atakami polskie oddziały w trakcie walk o Radzymin, Nasielsk, Pułtusk, Ciechanów i Płock. Z pułapu zaledwie kilkudziesięciu metrów ostrzeliwał ogniem z karabinów maszynowych oddziały wrogiej artylerii, piechoty i kawalerii, siejąc zamęt i popłoch w ich szeregach. Prawie przy każdym powrocie na lotnisko jego maszyna była uszkodzona od kul sowieckich. 19 sierpnia 1920 r. w trakcie jednego z lotów nad Płockiem, jego samolot został trafiony w chłodnicę, pilot nie zauważywszy tego, w dalszym ciągu ostrzeliwał przeciwnika. Gdy skończyła się woda w chłodnicy i silnik zaczął szwankować, pilot, nie tracąc zimnej krwi, skierował płatowiec w kierunku polskich oddziałów. Udało mu się szczęśliwie wylądować na lewym brzegu Wisły, niedaleko Płocka.
Za wybitne czyny bojowe na froncie został odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari, dwukrotnie Krzyżem Walecznych.
Źródło: Marian Romeyko (red.), Ku czci poległych lotników. Księga pamiątkowa, Warszawa 1933
Projekt jest realizowany w ramach programu 2.1 E-usługi, Poddziałanie 2.1.1 E-usługi dla Mazowsza, typ projektów Informatyzacja bibliotek, w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Mazowieckiego 2014-2020.
