ppłk Gustaw Przychocki

Ppłk dr Gustaw Przychocki (1884-1947), profesor literatury klasycznej i artylerzysta, rektor i prorektor  UW, tłumacz. Jego przekład komedii „Żołnierz samochwał” Plauta jest do dziś bardzo popularny. Wcześnie osierocony przez ojca swoje wychowanie zawdzięczał matce, z którą aż do jej śmierci był mocno związany. Ożenił się dopiero w wieku 51 lat. Ukończył gimnazjum w Nowym Sączu i rozpoczął studia filologiczne i archeologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim. W czasie studiów odbył służbę wojskową w oddziałach austriackiej artylerii i awansował na podporucznika. Obronił doktorat o Owidiuszu, po czym podjął pracę w galicyjskich szkołach średnich jako nauczyciel języków klasycznych. W przerwach między zajęciami, kilkakrotnie wyjeżdżał na studia uzupełniające do: Berlina, Wiednia, Wenecji, Neapolu i Oxfordu. W 1913 r. uzyskał habilitację. Rok przed wojną wstąpił do Drużyn Strzeleckich, a w 1914 r. został przydzielony do pułku artylerii konnej i służył na froncie rosyjskim. W 1919 przybył do Warszawy, gdzie rozpoczął pracę na UW. W roku akademickim 1919/1920 znów służył w wojsku – tym razem polskim, odznaczając się w walkach o Lwów i w wojnie z bolszewikami. Uczestniczył – jako dowódca Grupy Dolnej Wisły – w obronie Płocka. Otrzymał order Virtuti Militari i Krzyż Walecznych. Po powrocie z wojny został dziekanem Wydziału Filozoficznego, a w latach 1928 -1929 rektorem UW. W 1935 r. powrócił do Krakowa. W kampanii wrześniowej służył jako podpułkownik w artylerii liniowej. W 1941 r. zamieszkał w rodzinnym Gromniku pod Tarnowem, gdzie zmarł w 1947 r.

Źródło: Jerzy Styka, Gustaw Przychocki (1884-1947), strona Repozytorium Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz www.uw.edu.pl