Jest taka sprawa: co ma Wisława do Władysława?

Na siódmej WładysŁAWCE – czyli obchodzonych w książnicowym ogrodzie imieninach Broniewskiego – było trochę tak jak co roku (w tradycyjnym serdecznym gronie płockich poetów, wielbicieli literatury, przyjaciół Książnicy), a trochę całkiem inaczej, bo WładysŁAWKA okazała się także WisŁAWKĄ (Ławeczka Broniewskiego tego popołudnia była ławką dla dwojga). Przypadająca już za parę dni, 2 lipca, setna rocznica urodzin Szymborskiej okazała się zbyt wielką poetycką pokusą, byśmy jej nie ulegli i nie doprowadzili do spotkania zacnego Solenizanta z szacowna Jubilatką.

Wisławę i Władysława dzieliło na pozór wiele: pokolenie, twórczy i życiowy temperament, literackie zainteresowania, ale łączyło wcale nie mniej. I właśnie wokół tego, co ich łączyło, krążyły główne wątki tegorocznej WładysŁAWKI. Mówiliśmy o sympatii, jaką obydwoje do siebie żywili, odkrywaliśmy wspólne wątki w twórczości, gorzko wzdychaliśmy nad wyborami ideowo-politycznymi, których dokonali (i po których pozostały żenujące utwory), ale przede wszystkim dzieliliśmy się osobistymi emocjami związanymi z ich poezją. A jak je najlepiej wyrazić? Oczywiście – czytając ulubione wiersze.

Pytaniem założycielskim WładysŁAWKI było: na ile symboliczna, tocząca filozoficzne wody rzeka Heraklita z wiersza Szymborskiej jest konkretną, niosącą piach i krzyki rybitw, mazowiecką Wisłą z poezji Broniewskiego? Dokładnej procentowej zawartości Rzeki w Wiśle nie ustalono, ale w gorącym czerwcowym powietrzu nad ogrodem Książnicy Płockiej stwierdzono tego popołudnia wyjątkowo wysoką zawartość nie tylko poezji, ale także międzyludzkiej serdeczności i wspólnej radości – z literatury i z życia.